“Dat het allemaal wel zal loslopen“, denk je dan vol vertrouwen en niet meer zo jeugdige overmoed, als je inpakt voor een leven in Griekenland en een ervaren inwoner je verwittigt to expect the unexpected.
Geheel onverwacht was het dan ook, dat wij zouden terechtkomen in een straat, die zelfs hoogbejaarde Heraklioten en doorgewinterde taxichauffeurs niet eens weten te vinden. De enige zekerheid, die het vervallen huis bood, was het huisnummer. En dat was het nummer 6. Dachten wij.
Het huis rechts had geen nummer en de mediocre kunstenaar, die er toen resideerde, beweerde – geheel ten onrechte en bij hoog en bij laag – dat zijn huis het nummer 6 had. Een misverstand dat slechts na een paar jaren werd opgehelderd, toen een nieuwe bewoner er zijn kantoor vestigde en wij hem ervan konden overtuigen dat hij op nummer 4 woonde.
Erger was het gesteld met het huis links, dat in een erbarmelijke staat was en onbewoond sinds de studentinnen, die er een onderkomen hadden gevonden, spoorslags verdwenen waren met achterlating van een ton vuilnis en onbetaalde rekeningen. Niks aan de hand, denk je dan. Behalve dat dit huis – officieel – eveneens het nummer 6 heeft. Je voelt de nattigheid al aankomen. In welke brievenbus blijven de rekeningen toestromen, denk je? In welke woning wordt verkeerdelijk de watertoevoer en de elektriciteit afgesloten, denk je?
Tot overmaat van ramp, nam ene Maria er vrij spoedig haar intrek. Een uiterst beklagenswaardig armoedig vrouwtje, met als enig gezelschap een doodzieke, lelijke kat en diverse “heer”schappen die haar in de late uurtjes wat euro toestopten voor bewezen diensten. Helaas niet genoeg om haar huishuur en rekeningen te betalen, het duurde een eeuwigheid vooraleer de eigenaar haar en haar povere spulletjes eruit kon zetten. Het duurde minder lang om ook haar rekeningen in onze brievenbus aan te treffen. En alweer spoedig zonder water of stroom te zitten, want je woont toch op huisnummer 6?
De bureaucratische, afmattende calvarietocht langs de verschillende diensten wens je je ergste vijand niet toe. De droplullen zetten het zowaar op een lopen als wij nog maar in de deuropening verschijnen; het onnozele feit dat er twee huizen zijn met hetzelfde huisnummer bereikt hun voorstellingsvermogen niet eens.
Er kwamen nieuwe huurders in huis links. Ditmaal met een luizig hondje en grootse plannen. De eigenaar verzekerde ons, dat zij heel solvabel waren. Waarop vrij spoedig onze opluchting een flinke duik nam, toen wij ook hun facturen in onze bus vonden, die netjes bij hen op de stoep legden en ze in opengescheurde omslag in hun voortuintje terugvonden. Het dient gezegd, de “diensten” reageerden nu vrij snel op deze nieuwe betalingsweerzin, jammer genoeg gingen de kranen weer dicht en de lichten weer uit in het verkeerde huis.
Toen wij er vorige week arriveerden, viel het ons meteen op. Onze kredietwaardige buren hebben de benen genomen. Het doemhuis staat te huur. Wij houden nog maar eens ons hart vast.
Darling Doormat 
Het heeft iets Kafkaesk 🙂
Dat had het ook. Na een volledige renovatie van dit huis, werd dit zo avantgardistisch en populair, dat wij het met groot succes via AirBnB verhuurden. Toen ik borstkanker kreeg, werd het onderhoud van 2 huizen mij te zwaar. Het zal nu drie jaar zijn, dat wij het lieten voor wat het was en definitief terug onze intrek namen in ons huis in de heuvels.
En hopelijk ben je intussen helemaal weer gezond
!
Elke dag is een bonus, helemaal onbekommerd word je nooit meer.
Nee, begrijp ik !
Zo bizar. Hier kun je ook niet meer om glimlachen. Bah, sterkte Darling !
Je maintiendrai, Peter 🙂
Lang leve de bureaucratie. Dat helpt een land tenminste netjes naar de knoppen (en de buren van een verkeerd huis kennelijk ook). 😕
Ergerlijk, maar een mentaliteit wijzig je niet na een, twee of drie generaties. Wij zullen nog wat geduld moeten opbrengen, Joke 😉
Oei !!!! Zo blijkt weer zelfs paradijselijke oorden hebben hun schaduwzijde. Courage … de foto maakt veel goed 😄
Het blijft moeilijk dit stekje in de stad van de hand te doen, Els, er is zoveel gaande en wij missen die actie als wij in ons doodse bergdorp zijn 😉
Sjonge. Het wordt zo langzamerhand mogelijks goedkoper van het te kopen en er één nummer 6 van te maken. De kadastermannen gaan niet weten wat hun overkomt.
Wat toevallig dat je dit zegt, Bentenge. Wij speelden ook al met de idee, de bouwval zelf te huren om van de hele meuk verlost te zijn 🙂
Poeh, zet je maar schrap idd! Zo ben ik in het huis komen wonen waar mensen woonden met werkelijk óveral schulden. Heeft me jaren geduurd voor ik geen post meer kreeg. En geen deurwaarders meer op de stoep had…
Jij steekt me een hart onder de riem, Kliefje. Ik heb volop nieuwe hoop nu 😉
Ze hebben daar toch geen variant op de Postcodeloterij hè? Valt er een prijs op nummer 6, verdwijnt het in de portemonnee van de buren (als er toevallig buren zijn natuurlijk).
God nee, gelukkig niet. Mocht dat wel zo zijn, zou ik heel zeker een voorrangsbehandeling eisen 😀
Wat een ramp, dit soort situaties. Op verjaardagen doen dit soort verhalen het geweldig maar daar is ook alles mee gezegd. Wat een puinhoop. Dan deden ‘De Oude Grieken’ het toch beter. Waar is het misgegaan vraag je je dan af he? 🙂
Waarschijnlijk toen de laatste filosofen het loodje legden. Sindsdien zijn wij op onszelf aangewezen 😀
Amai, ZO vervelend (wat een geweldig understatement is, maar het gepaste woord durf ik hier niet schrijven). Toch onvoorstelbaar dat daar niet al lang iets aan gedaan is
Veel sterkte….
Gelukkig treedt er na al die tijd gewenning op, Kathleen 🙂
Ik woon al jaren met veel plezier op nummer 31.
Het huisnummer 32 is tijdens mijn verhuizing gesloopt en verdwenen.
Om te voorkomen dat mensen denken dat ik woon op nummer 13 i.p.v. nummer 31 gebruik ik ook nummer 32.
Jouw gedoe met nummer 6 zou ik oplossen met een toevoeging, I en II of A en B.
Al weet ik dat gewoontes van postbodes soms lastig zijn te veranderen.
Wel stuur ik alle verkeerd geadresseerde rekeningen en betalingsverzoeken altijd met toelichting terug.
Sterkte met jullie nieuwe buren ….
Zonnige groet,
Weet je Rob, de eenvoudige A en B-oplossing hebben wij al jaren voorgesteld, doch botsen nog steeds op een weigering. Het terugbezorgen van de verkeerde briefwisseling doen wij persoonlijk in het postkantoor, steeds met de nodige uitleg weliswaar. Het resultaat is, dat wij die na twee dagen weer in onze bus vinden 😀
Begrijp ik goed dat de “Nieuwe” Grieken dus niet zo slim zijn in vergelijking met de Oude Grieken ???
Wat heeft gemaakt dat deze maatschappij zo ontwricht is.
Bezorgde groet,
Integendeel, Rob, dit land heeft een enorm potentieel aan jonge bollebozen. Die werken wel niet in openbare diensten 🙂
Nooit wanhopen Chantal! Zal ik in dat doemhuis komen wonen… de nr 6B? Op dit ogenblik toont ARTE een prachtige uitzending over Kreta… schitterend eiland toch!
Je bent van harte welkom, Brigitte! 😉
Jeetje, wat bizar! Laat me raden, er is daar geen kadastraal register ergens..??
Neen, geen kadaster. Maar daar wordt NU verwoed aan gewerkt 😀
Onvoorstelbare situatie, zelfs al heb je veel fantasie. Dat jullie er zo ogenschijnlijk kalm onder blijven …
Schering en inslag, Anna. Of je legt er je met de glimlach bij neer, of je krast op 😉
Jullie zijn dappere mensen.
Hahaha, oudere mensen vooral, dat helpt! 😀
Er zijn verhalen over Griekenland maar dit is toch wel het toppunt. Dan is de staatsschuld te begrijpen. Wat een zootje is dat land. De bakermat van de beschaving? Te cynisch om nog grappig te zijn. 😦
Alles draait vierkant, Stef. Behalve op Financien dan, er gaan geen twee maanden voorbij of er zijn nieuwe taksen en belastingen die de modale Griek onmogelijk nog kan betalen 😦