“I don’t think I am going to pay that much”.
Terwijl ik net voor Kerst aan de kassa van de supermarkt op kruissnelheid mijn foeilelijke eco-boodschappentassen sta te vullen en in mijn winkelkar te hijsen, hoor ik vaag, tussen de flarden “White Christmas” door, Grom’s gedecideerde, licht ironische uitspraak.
De kassadame glimlacht, schudt het hoofd, verzekert kalm en minzaam dat hier a mistake is opgetreden en dat zij dit in a minute zal oplossen. Ik kijk sluiks naar het nieuwe schermpje waarop de afrekening niet mis te verstaan is. Dik 300 euro, een bedrag dat zelfs je strottenklepje eventjes blokkeert.
Mijn blik holt van Grom naar de kassadame, van haar naar de ellenlange rij wachtende, haastige klanten. Met opgetrokken schouders en kloppende slapen verwacht ik mij zo meteen aan een escalatie van geknor en gezucht van de Grieken, die toch wel bekend zijn om een zekere merkwaardige lawaaiproductie. Terwijl de kassierster stoïcijns kalm het vermaledijde kassaticket door haar vingers laat glijden, blijft het echter stil in de rij, dit moet zonder meer aan haar houding te danken zijn.
“Paella“. Het woord komt na 5 minuten bijna vredig over haar lippen. In rodeloperstijl komt zij richting mijn boodschappentassen en haalt triomfantelijk de boosdoener uit de diepvrieszak. Met de hulp van een collega wordt een en ander op ons driftig aankoopdebet aangepast.
Het blijft een raadsel hoe een fout kan optreden bij artikelen die gescand worden. Blijkbaar gaf de Spaanse bonte maaltijd à 1,80 euro verkeerdelijk 180 euro aan.
Met een opgelucht hart rol ik mijn wonderlijk goedkopere kerstaankopen de supermarkt uit. Dankbaar en respectvol vooral voor de sterke vrouw achter de kassa, die zich niet uit het lood liet slaan toen er even een chaotische staat van beleg dreigde. Do not mess with this lady!
Darling Doormat 
Dat had een duur etentje geworden… goed opgelost zo.
Zeer zeker, Anneke. Maar bij het zien van het bedrag, wisten wij meteen dat iets niet klopte.
Daar kan ik me iets bij voorstellen.
Hier in de randstad zouden ze niet minder zuchten en steunen en kreunen hoor.
Een minuutje wachten leidt al tot hoge bloeddrukken.
Niemand heeft nog tijd, Ka. Het zweet brak mij al uit bij de gedachte aan een rij tierende Grieken.
Dat was me een gouden paella schotel :-). Hulde voor de kassa-dame! Zeker tijdens de kerstdrukte lijkt het mij een helse onderneming haar beroep.
Hun gewicht in goud waard, dat zijn ze 😉
Wat een grappig verhaal weer, ik hoorde de mensen in de rij al zuchten. Leuk weer iets van je te lezen vanuit Griekenland 🙂
Kalimera Mirjam! Een fijn jaar gewenst!
Met een boodschappenscanner kan dergelijke fout niet optreden. Worden in Griekenland de bedragen nog manueel ingetikt?
De gevestigde warenhuisketens (waaronder Lidl, waarover het gaat in dit verhaal) scannen hun produkten aan de kassa, Menck. En toch blijken er nog fouten op te duiken. Trouwens, aan de reactie van de kassadame kon ik uitmaken dat het niet de eerste keer was, dat zoiets voorviel. Mij een raadsel, dus. Is er een technieker in de zaal?
Ik vermoed in dezelfde supermarkt (ik weet er niet zoveel die Paella verkopen) maar dan eentje aan de andere kant van ons eiland was er jaren geleden (toen die winkels pas furore maakte) een kassierster van het rappe type (echt waar). Ze was zo snel dat ze sommige producten 2 of 3 maal inscande terwijl we er maar 1 stuk van kochten. Zonder verpinken en met een uitgestreken gezicht verkondigde ze dan : ‘dit product moet je per 2 (of 3) kopen’ en dus holde ik telkens de winkel terug in om de nodige lekkernijen.
Het heeft echt een tijdje geduurd – we weten allemaal dat de Kretenzische regeltjes soms heel moeilijk te doorgronden zijn – voor we doorhadden dat ze op deze manier de rekening ‘deed’ kloppen ipv een correctie te laten doen door haar verantwoordelijke.
De dame werkt er nu nog maar wij kiezen telkens heel bewust voor een andere kassa, kwestie van die steen en die ezel…. We hebben er ons meer dan 1 keer aangestoten.
Dit is zo herkenbaar, Domi! Ik denk dat ik een jaar vol verrassingen zou kennen, mocht ik mij de moeite getroosten mijn kassatickets na te kijken.
En dan al die kleinere foutjes die we meestal niet merken. Het schijnt de moeite waard te zijn om regelmatig je kassaticket na te kijken…
Precies! Had het bedrag niet zo buitensporig geweest, ik zou niets gemerkt hebben 😉
Ik las ergens iets over een voetballer die met zijn familie een biefstuk in goud ingelegd zou eten.
Daarmee vergeleken is een paella van bijna €200 een peule schil.
De voetballer krijgt op sociale media veel ophef.
Bij jou blijft het gelukkig rustig.
Vrolijke groet,
Dat las ik ook, Rob. Wij leven in een vreemde tijd.
Inderdaad chapeau voor de caissière, mij zou het zweet aan alle kanten uitbreken.
Ook voor mij geen kassaloopbaan, Laura, ik zou mijn handtas opnemen en wegwezen 😀
Hahaha, ik mocht ooit proefdraaien dat redden ik nog niet en gelukkig zag mijn baas het ook in dat een lange rij mij deed blokkeren was toen pas 16/17 jaar 🙂
altijd opletten aan de kassa zijn mijn moeder zaliger altijd. En gelijk had ze. Hoe vaak heb ik dat komma-probleempje al niet gehad hier. Gelukkig ging het steeds maar om een zeer klein bedrag.
En, heeft het spaanse gerecht gesmaakt? 🍴
En of, Louka! Lekker, en een ander voordeel is dat ik niet hoef te koken 😀
super!