Het is moeilijk wennen aan een aardbeving, vooral als het epicentrum zich op nauwelijks 7 kilometer van je voordeur bevindt.
Het was nog vroeg in de ochtend toen, in een soort gebrom, een en ander danig begon te schudden en te schuiven in het kamertje waar ik zat. Het valt me nu op, dat aardbevingen zich meestal voordoen als ik zit. En dat ik van het soort ben, dat blijft zitten. Mij zal je niet als een gebeten hond zien rechtveren of een spurtje naar buiten inzetten, neen, ik blijf gewoon stoïcijns op m’n krent zitten tot de bui overwaait.
Niet zo Grom, die nog in een diepe slaap lag en, door de trillende wereld gewekt, als koeiengek opsprong en naar buiten holde, terwijl hij vergeefs trachtte het laken Socratesgewijs om zijn lichaam te slaan.
Na hooguit een tiental seconden herwon de natuur haar kalmte, er viel geen schade te noteren.
Bedenk echter wat een straf verhaal de toeristen aan de thuisblijvers zullen opdissen…
Darling Doormat 
Groningers hebben nu vaak last van aardbevingen.
Toch schijnt het onze regering weinig tot niets te doen.
Ook ik kan mij er weinig bij voorstellen.
Al weet ik dondersgoed dat een aardbeving levensgevaarlijk is.
Bezorgde groet,
Lijkt me heel raar om mee te maken.
Die mannen slapen ook altijd overal doorheen hè? Heel bijzonder.
Die van mij ligt, as we speak, zijn eigen ochtengetril te veroorzaken.
Ik kon er niet meer tegen en ben gevlucht 😉
Is toch schrikken!
Nou het lijkt me toch wel een vreemde ervaring zeg maar als ik het zo lees lijkt het daar wel vaker voor te komen.
Hahaha, ik kan mij nog een aardbeving hier thuis herinneren Babette tig jaren geleden. Ik woonde nog thuis, mijn moeder veerde uit bed, rennen, roepen op mij en ik ? Ik bleef liggen en kreeg de slappe lach om mijn moeder, deze vond het niet grappig 😉
😂😂😂
😀😀xx