Eigenlijk ben ik blij, dat hij vanmorgen – bij hoge uitzondering – Griekse muziek door zijn zelfineengeknutselde, roestige omroepsysteem laat knallen. De groentenboer heeft namelijk zo’n naargeestige, diepe grafstem, dat het vermoeden je steevast bekruipt, dat zijn warm aanbevolen aardappelen, zijn tomaten, zijn broccoli en zijn tutti frutti op sterven na dood zijn en het verrottingsproces reeds is ingetreden.
Onze straatventer is een norse, oude man met een witte zeehondensnor en niet bereid tot compromissen. Ik liet mijn oog op de aardappelen vallen. “Tien kilo” zei hij. Met die grafstem van hem. Hij tilde de zak uit de truck. Nu was ik niet meteen van plan om het ganse dorp uit te nodigen op frietjes met stoverij, dus vroeg ik of vijf kilo ook kon. “Ochi”, een langgerekt Kretenzisch “neen”. Ik zocht houvast bij zijn vrouw, die hun akkeropbrengst aan een andere, mij totaal onbekende, vreemde vrouw probeerde te verlappen.
Een ingehuurde oppas voor een van de zieke eeuwelingen in het dorp, dacht ik meteen. Nooit eerder gezien. De manier waarop zij mij tergend langzaam, minutenlang, van kop tot teen scrutineerde, terwijl het groentenvrouwtje achtereenvolgens bloemkool, witte bonen en wortelen voor haar neus zwaaide en zij er zelfs niet op reageerde, maakte mij angstig.
Wegwezen, flitste het door mijn hoofd. Ik heb de twee huiveringwekkende confrontaties met dreigende, briesende dorpelingen nog steeds niet verteerd. IJlings grabbel ik wat snijbonen, prei en selder bij elkaar, betaal 4 euro en maak mij uit de voeten.
Het wordt een lentesoepje vanavond.
Darling Doormat 
Op de markt wilde ik 2 1/2 kilo aardappels kopen. Onmogelijk; het moest per 10 kilo tegelijk. Anmenooitniet. Dan liggen ze komend voorjaar nog in de aardappelmand…
Die titel: wit and shite on Crete, geweldig (-:
die had een grommm dag
Ik moest ineens aan de jutezakken van vroeger denken die de kelder in gingen, totdat ik “scrutineerde” las. Eerlijk is eerlijk, ik moest het even opzoeken.
Wat schrijf je toch fijn met volledig beeld erbij waan ik me even daar, bij jou.
Het lentesoepje klinkt heerlijk!
Mooi beschreven! En een prachtige foto, die dan wel niet over groenten gaat….hahaha!
Neen, dat klopt, Carla. Maar dergelijke mini-bazaars duiken ook zeer regelmatig op!
Zo win je ook geen klanten haha……
Nooit van marketing gehoord, die snor. Ik denk wel twee maal na als ik hem volgende week hoor aankomen 😉
Het was zo grappig ik kwam vanmiddag op het winkelcentrum een man tegen. Donker en boos kijkend groot en donker haar en ik dacht dat is de groenteboer uit Griekenland. Moest er zelf om lachen. 😂😂
Oeh…, wat een verhaal !
Lie(f)s.
Het akkefietje van de dag 😉
Vreemd, ik dacht dat Zuiderlingen altijd straalden van vriendelijkheid?
Nou.
Ik heb ook herinneringen aan allemaal lieve Grieken, maar dat is intussen wel heel lang geleden. Zou het kunnen dat het mensen zijn die niet van inwijkelingen houden? Die kom ik hier ook wel eens tegen. Niet zo vaak, maar het gebeurt. En ze zijn alleen maar een beetje onvriendelijk. Ik stel me dan soms voor hoe het moet zijn voor mensen die uit een totaal verschillende cultuur bij ons terecht komen.
Alexis Zorbas danst allang niet meer op het strand. De crisis kwam en Gouden Dageraad.
Leuke titel!
Ik dacht dat Kretenzers allemaal aardige mensen waren!? 🤔
Nou.
😀
Zalig verteld, je ziet het gebeuren!
Dank u!