
“Laten we zolang mogelijk zingen onderweg,
de weg wordt er minder eentonig door” (Vergilius).
Op de terugweg van Heraklion naar Sitia, ter hoogte van het dorp Skopi, ligt een oude man naast de baan, zijn hoofd op een goedgevulde groot formaat boodschappentas. Je denkt meteen, daar is iets gebeurd.
Hoewel, er gebeurt nooit iets in Skopi.
Voor ik goed en wel op mijn rem ga staan, veert de man recht en rukt het portier open.
“Sitia?” vraagt hij onvast. Overbodige vraag, verder dan Sitia leidt deze weg dus niet.
Het duurt wel even voor ik de entertainment- en voedselpakketten, die ik op zo’n lange trip steevast naast me heb liggen, op de achterbank heb gekeild.
Hij neemt plaats, een wolk van ongewassen onfrisheid en rakidampen slaat in mijn gezicht.
Ik draai mijn raampje nu volledig open en vertrouw verder op de goede werking van de Ocean Breeze Car ontgeurder.
“Souedia? Ollandia?” vraagt hij. Steeds hetzelfde liedje.
Alsof er in Belgio geen blonde vrouwspersonen rondlopen.
Hij voelt zich duidelijk op z’n gemak, meer dan ik althans.
Kijkt naar de achterbank en vraagt of ik die appel vandaag nog wou opeten.
Neemt een paar flinke happen, kijkt nog eens achterom.
“Do you like music?“
“Of course I do“, antwoord ik naar waarheid, moeilijk er onderuit te komen met de vele cd’s op de achterbank.
“I’m a singer.” Opgezwollen fierheid. Onverholen lach in zijn ogen. Verwacht mijn ongeveinsde verrassing.
“Oh, are you?“
Het startsein is gegeven. Geen houden aan. Jarenlange herinneringen aan plaatsen, data, gelegenheden ratelen aan mij voorbij. Heimwee en vergane glorie.
De appel is op, hij veegt zijn mond aan zijn mouw af.
“My name is Ignatios. I will sing for you now.“
Tot ik Ignatios in het centrum van de stad uit de wagen laat, heeft hij ononderbroken gezongen. Soms krakerig, soms neuriënd omdat hij zich de woorden niet meer kon herinneren.
Maar met een blijheid en een overgave die mij toch wat onthutst achterlaten.
“At Christmas, or when you have company, I will come to your house and sing for you, call me!” voegt hij er tot afscheid nog aan toe.
Ik heb zijn telefoonnummer niet gevraagd.
Ignatios Iglesias zeker, geen wonder dat je zijn nummer niet hebt gevraagd duuuuh
Geweldig tale of Christmas
Wat een geweldige vertelling weer DD. ‘One for the road’ van een gans andere orde 🙂
Owww hahaha de slimmerik, hij dacht ik hang er gewoon bij i.p.v een duim omhoog dan is het stop percentage hoger.
Je had een nu wel een ritje die letterlijk al je zintuigen op scherp hadden gezet , ik zag het zo voor me 😊
Liefs Laura
Een muzikaal verhaal en zo heerlijk beeldend geschreven. Ik rook zijn ongewassen frisheid (-:
Wat een prachtige onverwachte ontmoeting!
en Chantal, ben je de man nog tegenkomen in al die jaren?
Helaas niet, Louka, ik ben al blij met de herinnering 🙂