If little by little you stop loving me,
I shall stop loving you little by little.
If suddenly you forget me
do not look for me
for I shall already have forgotten you (P. Neruda)
Er waren de onderzoekende oogopslagen, de instemmende blikken. Het klaterend gelach om zorgvuldig gekozen herinneringen. De bestofte taal en onzekere aanrakingen van eenlingen. De troostende armen rond te zwaar beladen schouders.
Er waren ook de leugens, de verwijten. De verwoestende stiltes en gesloten deuren. De kwetsingen die men niet langer voor lief neemt.
Wij nemen afscheid.
Het verlies was er al voor het einde,
de tranen voordat het afscheid kwam.
Ik kijk achterom en als ik naar Ferryman kijk, weet ik ineens niet meer waarom.
Darling Doormat 
Hoe wrang dat moment ook, elk afscheid betekent de geboorte van een herinnering. Volgens Salvator Dali dan toch š
Heel sfeervol!<3
mooie beschrijving van onvermijdelijk schouderophalen
bitterzoet. jammer zo een prematuur einde
Mooi echt, treffend, sterk, zoals jij dat als geen ander kan neerzetten, waarom hoop ik dat het fictie is ?
HĆ©Ć©l mooi geschreven, prachtig, zoals we dat van jou gewoon zijn. Sterkte toch
Een beetje teleurgesteld. Ik had me al verheugd op interessante ontwikkelingen en pittige details. Dit is een (te) vroeg, maar wel heel mooi poƫtisch einde.
Niet leuk wel mooi verwoord….
Waarom wat ? š