Wie zich in een van de getekende personages herkent,
beschikt over meer fantasie dan de auteur (Adriaan van Dis)…



“Manoli, sweetheart? So sorry to disturb you, but this time the car is DEAD!”

Als zij in de shit zit en bijgevolg enige mannelijke interventie onvermijdelijk is, noemt zij de andere helft aan de lijn steevast “sweetheart“. En zet zij haar stemgeluid op “hulpeloos”.

Wrong time, dat wist zij. Op dit eiland wordt er tussen 2 en 5 gesiëst. En aanverwante horizontale activiteiten beoefend.

Dat zij haar sweetheart autoverhuurder hierbij wel degelijk had gestoord,
werd duidelijk toen hij in hoge mate geïrriteerd uitvloog.

“What do you mean, DEAD? The car is not dead. NOT dead, d’you hear me?
Nothing wrong with this car. It’s the battery again.
You left the radio or the airco on, all night, I’m sure.
Just like you did last time”.

Hij had gelijk, wat de both times betreft. Maar zelfs met het hoofd op een hakblok zou zij dat niet toegeven.
Hij vond haar immers een Power Lady en een dergelijke reputatie verdien je niet zomaar.

Bij het eerste alarmerende batterijfalen, nauwelijks een week ervoor,
was Manolis na 20 minuten al ter plaatse.
Koud kunstje, zo bleek.
Want “bergaf, in tweede gooien en starten”.

Zij had goed geluisterd hoe het moest.
Deze keer besloot zij dan ook de klus in haar eentje te klaren.

En ging zij wel bergaf, in tweede, maar the car startte NIET.
En stopte dus ook NIET.

In ideale omstandigheden, zoals daar zijn klaarlichte dag,
hevige zonneschijn en geen tegenliggers, lukte het haar de berg, haarspeldbochten incluis, in 13 minuten af te bollen.

Toen de wagen beneden uiteindelijk stilviel, had zij haar record in de vernieling gereden. Haar zenuwen en haar hartritme eveneens, trouwens.

Alle incompatibilité des humeurs ten spijt, drong enige startkabelhulp zich dus op.
Nog steeds foeterend en stevig uit zijn hum, laadde Manolis de batterij op.

Zij hield, met bibberende knieën, nog steeds vol dat het falen ditmaal eigenlijk “not only the battery” was geweest, “you know Manoli ?”
En zoende hem achter zijn oor teneinde haar vermoedens kracht bij te zetten. Zijn gezicht en boosheid trokken witjes weg, het ongeleid projectiel kreunde bijna van spijt.
“I’m so sorry, milady, this has been a hell of a day, you know”.

De autoradio heeft hij voor alle zekerheid uit zijn huurkar gehaald.
Geen erg, vond zij. Radio2 kon zij er toch niet op beluisteren.

En de parkeerbonnen, die zij, netjes op datum geklasseerd, in het handschoenenvakje had achtergelaten, zou zij overigens ook niet betalen.