door Darling Doormat

Late Night Blues

De nacht was al diep ingevallen toen wij, na een gezellig etentje met vrienden, in de wagen stapten.

Grom aan het stuur, de man heeft al lang geen vertrouwen meer in mijn rijkunsten. De weg naar het dorp is door werkzaamheden afgesloten, wij moeten om langs een onverlicht slingerbaantje in de heuvels.

Ik hou van deze omweg, die ik liefkozend mijn “Romantische Straße” noem. Bij klaarlichte dag is het uitzicht er schitterend, het dorp in de diepte, je hoofd bijna in de wolken, de diepe rust van een eenzame weg, enkel omgeven door lange rijen ruisende olijfbomen.

Bij het zien van blauwe zwaailichten in de verte gaan wij even rechtop zitten. Staat daar zowaar politie in dit helledonkere niemandsland? Grom sist tussen zijn tanden.

“Stay in the car.”

“Why?”

“You’re pissed.“

Ik ben diep verontwaardigd en klap dicht. Hoewel ik het nodige vocht tot mij heb genomen – hydrateren is een noodzaak voor oldtimers als ik –  en de raki trouwens stellig met water was aangelengd, voel ik mij zo fris als een zijdehoentje met volle wimpers en weet ik precies wie, wat, waar, waarom, wanneer en hoe.

De jonge agent stapt op ons toe, ik ben zwaar onder de indruk van de enorme revolver die onder de riem op zijn buik hangt, wetende hoe graag Kretenzers met wapens zwaaien als het hen even tegenzit.

Hij daarentegen is niet in het minst gehinderd door het feit dat geen van ons beiden zijn autogordel om heeft.

“Good evening, Sir. Are you tourists?”

“No Sir, we live here“.

“You live here? In winter too?!?” Het gaat er bij Grieken moeilijk in, dat je het in je hoofd kan halen hier op vrijwillige basis te overwinteren.

Op zijn vraag duik ik in het handschoenenvak om het autodocumentenmapje boven te halen. Hierzo, het inschrijvingsbewijs. En hier het keuringsbewijs. Verder nog iets?

“Your driver’s license, please“.

Grom rukt het mapje uit mijn handen, woelt als een bezetene in elk vakje, hoewel hij zeker weet dat zijn rijbewijs er niet in steekt.

“I’m afraid I can’t find it, Sir“.

Flauw glimlachje rond de mondhoeken van de agent. Hij probeert verder.

“Car insurance?” Grom friemelt opnieuw, peu nerveux nu. Het betalingsbewijs van de verzekering zit niet in het mapje.

Geen erg hoor, de agent haalt lachend, bijna samenzweerderig, zijn schouders op en zal even gauw een en ander op zijn boordcomputer checken.

Als hij terugkeert, is zijn opluchting welhaast groter dan de onze.

Inmiddels is de andere agent er ook komen bij staan en kwekken die drie er vrolijk op los, superamicale Grom het luidst. Ik vrees dat hij hun zo meteen gaat vragen om vriendjes te worden op Facebook.

De volgende ochtend, terwijl ik nog steeds boos volhard in mijn silent treatment, hoor ik Grom in zijn office driftig allerlei laden opentrekken en weer sluiten. Triomfantelijk haalt hij uiteindelijk zijn rijbewijs boven.

Het is net een maand geleden vervallen.

14 reacties

  3. hahaha, beeld zonder klank en dan nog een vervallen rijbewijs…. ik wed dat jouw dag niet stuk kon 😉

  5. Een zijdehoentje, een sissende Grom, romantische Straße, oom
    Agent. Voldoende stof voor een heerlijk verhaal

  8. Met vrolijke spanning les ik altijd je schrijfsels, vol verwachting voor de clou die er altijd zo heerlijk op volgt. Dit is me ook al overkomen, eigenlijk bleek toen de clou minder heerlijk, een boete.

  9. 🙂 wat dat net vervallen betreft. Zou ik mogelijks ook voor hebben.
    Ik ben zijdehoentje gaan opzoeken… is dus zowaar een bestaand kippenras ! Wel een echt specialleke.
    En ik stond even stil bij iets dat ik niet vond kloppen: “de enorme revolver die onder de riem op zijn buik hangt”. Maar dat kan dus zijn omdat ik altijd aan onze agenten denk waar de de riem rond het middel hangt. Het zal dus eerder van het rechercheurtype zijn met een schouderholster? Wel minder makkelijk om dan snel even je enorme revolver te trekken.

  10. Schitterend! Goed gelachen 🙂
    (doet me een béétje denken aan die keer dat wij staande gehouden werden aan de oprit van de R4, Meneertje Mertens o.a. het verzekeringsbewijs moest voorleggen… 3 verlopen groene kaarten kon uithalen, maar niet de goede… we mochten – rijbewijs bleef achter bij de agent – terugkeren naar huis – eindje rond wat we stonden op de OPrit – gelukkig wisten we zeker dat de verzekering betaald was en waar de groene kaart lag). (checken op de computer, dáár hadden ze nog nooit van gehoord)

  11. Ik ben er speciaal even voor gaan zitten om jouw blog te lezen. Weer heb ik zitten schateren.
    Grom sist tussen zijn tanden en zegt tegen jou dat je pissed bent. Die logica van mannen…
    De klapper van de week is dat zijn rijbewijs is verlopen. Gelukkig “doet” de jouwe het nog (-:
    Ik vraag me af in welk land de rijbewijs-bureaucratie trager gaat. In Nederland of Griekenland.
    Lieve groet.

Reacties zijn gesloten.