Afwijkende Buurvrouw,

Hoewel u ongetwijfeld het bontkraagje onder mijn talrijke vreemdsoortige buren bent geweest, wilde ik gewoon uw naam niet weten.

U was voor mij de helft van het uitsluitend in hoge toonaarden briesend en alcoholabsorberend koppel, dat ab initio mijn slaap-waakritmiek grondig verstoorde.

Stond ik gisteren, toch decently dressed ondanks de uitzonderlijke temperaturen, mijn wagen in te soppen. Voor mijn doen, verre van een wekelijkse klus, maar als je abusievelijk vaststelt dat er toch wel een erg dichte mist hangt bij 30+graden, dan zijn je autoruiten aan een nat lapje toe, zeg ik maar.

“Madame?” Erg vreemd, dat u mij zo aansprak in een contrei waar ik al jaren probeer de archaïsche aanspreektitels onder de knie te krijgen.

Daar stond u, een beetje wankel in het volle zonlicht, in een tenuetje waar, voor de gezette zeventiger die u toch bent, eerder een penitentiair verblijf zou aangewezen zijn. Combat boots, een minuscuul zwart shortje met knappende bil- en andere naden, en een al even klein vodje rond uw torso, waarbij u de hemel mocht danken dat de overvloedige lovertjes uw erogene zones wat bedekten.

U duwde meteen een grote ijsbox in mijn handen, gevuld met een dertigtal vissen. Vers gevangen, zei u, door vrienden, voor mij. Tot dusver heb ik u verstaan.

Uit mijn vertwijfelde blikken naar die dode oogjes, moet u – terecht – hebben afgeleid dat visjes in hapklare brokken opdelen niet zo’n favoriet tijdverdrijfje van me is.

Mijn excuses daarvoor, maar uit uw wilde gebaren en herhaalde klanken maakte ik echt op, dat u een schort zou gaan aantrekken en de visjes voor me zou komen schoonmaken.

Gerustgesteld bij dit vooruitzicht heb ik u uitvoerig waarderend bedankt. Echter, ik vrees nu dat ik u niet heb verstaan, want ik zag u niet terug.

Niettemin wou ik u terloops toch even melden, dat uw zoenoffer in zijn oervorm in de diepvriezer ligt opgeslagen. Vijftien zakjes.

Darling D.

(in a letter from July 15, 2009 to her very noisy neighbour)