Your oldest friends are not necessarily your best friends. They just happen to be there first.

2010-2018 Herinnering aan een stukgelopen vriendschap.

Op de terugweg van de luchthaven, waar ik haar in een rolstoel heb neergeploft, niet omdat zij dat zo wil, maar omdat zij dan een voorrangsbehandeling krijgt tijdens haar vlucht naar Nederland, overloop ik in gedachten alle redenen waarom ik zo hoog oploop met, en zo dol ben op, mijn Grollandse vriendin.

Enkele jaren geleden zag ik haar voor het eerst, tijdens de Griekse les, waar wij beiden meteen doorhadden dat de vrijwillige leraar er niets van bakte en wij nog minder. Zij had als rolstoelpatiënte en in haar uppie  zowat half Europa afgereisd in een brommobiel, aangepast aan haar handicap, en landde uiteindelijk op Kreta, waar zij hoopte de progressie van haar ziekte te vertragen. Wat haar uiteindelijk ook lukte, met grenzeloze bewondering heb ik haar zien evolueren tot een vrolijk fuivend sirtaki-dansend fenomeen.

Wij bleven onafscheidelijk, ook toen zij zo’n 20 kilometer verderop naar haar opgeknapte cottage-aan-zee verhuisde en wij wekelijks halverwege voor een bakje koffie afspraken en de volgende dag ei zo na als vermist werden opgegeven. Nergens zal je op dit eiland nog zo’n stel veel te blonde, inordinately chaotic old bags aantreffen, beweert Grom, die onze uitgelaten attitude met lede ogen aanzag.

Waar wij echter compleet extatisch van werden, was het spreken en horen van onze eigen taal. Niks is bevrijdender dan je in je eigen taal eens goed los te laten, je eigen klanken te proeven, je enige ware stem te horen in een omgeving waar je je dagdagelijks met het Engels of het Grieks moet behelpen. Kolossaal grandioos.

De volgende week was zij er weer, bijgevuld met oerhollandse verhalen en hongerig naar haar stekje aan het strand. “Espresso met bougatsa, gekkerd?”

Tijd slaat wonden, een lelijke val, hospitalisatie en langdurige revalidatie eveneens. Goede vrienden waren er voor haar, maakten het haar naar de zin, zorgden ervoor dat het haar aan niets ontbrak. Haar verwachtingen waren echter zo stringent en hooggespannen, dat het zaad van teleurstelling begon te kiemen.

Het geluk was niet meer welkom.

Noch al haar vrienden. Een akelig kil en kort sms-bericht maakte het voor elk van ons pijnlijk duidelijk dat zij “ons” verhaal vergeten wou.