door Darling Doormat

De Eagerly Awaited Agenda

Het is mij nu wel duidelijk, dat het aantal kerstmissen en verjaardagen, die mij nog te beurt zullen vallen, merkwaardig lager zal liggen dan deze die ik achter de rug heb.

Opmerkelijk is ook, dat het aantal geschenken, waar Grom bij zulke gelegenheden komt mee aandraven – en die ik overigens wel heb verdiend – dezelfde trend volgt.

Ik ben een agenda-mens. Zonder agenda voel ik me naakt. Twee op mijn desktop, twee ernaast en drie in mijn handtas. En twee schriften waarin ik alles noteer omdat die agenda’s te klein zijn.

Ik droomde dus niet alleen van een grote agenda, ik zei het ook luidop. In elk geval toch luid genoeg om Grom te verwittigen, dat dit voor Kerstmis het uitgelezen geschenk zou zijn voor a woman who has everything. 

Op 27 december (!) zou hij er eens werk van maken. Om de hoek, op 7 minuten 30 seconden wandelen van zijn kunsttempel (minder zelfs als je loopt) is zo’n prachtige papierhandel.

Maar neen, diezelfde agenda moest bij John Lewis in Londen besteld worden met £7,50 verzendkosten erbovenop. Dat dit op een disaster uit zou draaien, had ik kunnen voorspellen.

De lazy bones hadden voor de verzending een beroep gedaan op de minder uitstekende diensten van een koerierbedrijf, waarvan ik de naam niet zal noemen, maar het begint met A. En laat dit nu net het bedrijf zijn, waar Grom van oudsher een sterk doorleefde haatverhouding mee heeft, of althans met de dame die in Hersonissos de telefoon hanteert.

Zes geanimeerde gesprekken later, haar resolute weigering om het pakketje door-to-door af te leveren, en het pakketje werd naar de afzender teruggestuurd.

Volgden drie weken van knarsetandend bellen met het Engels bedrijf en versturen van dreigmails. Met Grom valt op zo’n momenten niet te lachen. Weken windstilte, want het pakketje was opnieuw verstuurd en men zou de verzendingskosten even herbekijken, Sir.

“Would you mind stopping by at A. when you’re in town, sweetie, the diary should be here by now” vroeg hij begin maart, toen ik vertrekkensklaar stond voor mijn boodschappenronde. Ik vond de deur van het kantoor hermetisch gesloten.

9 maart. Een man van A. belt. Ik vermoed dat de trillende telefoondame te zwaar onder de prozac zit na haar veelvuldige aanvaringen met Grom.

“Of wij het pakketje kunnen ophalen op de oude vliegbasis in Gournes? Want helemaal tot ons bergdorp rijdt hij niet“.

Ik geef Grom ditmaal geen kans om nog maar eens te jeremiëren over zijn door-to-door en rij naar de afgesproken plaats, vastberaden om of met mijn kerstgeschenk terug te komen of Grom zijn hersens in te slaan.

Als ik de bestelwagen aan zie komen, werp ik er mij bijna bovenop, grits het pakje uit de man zijn handen, teken zelfs niet voor ontvangst en zet het op een lopen.

Het is een kleintje. Zoals de andere drie in mijn handtas.

26 reacties

  1. Hahaha, heerlijk verhaal!
    Je doet mij denken aan mijn grootmoeder, die had tot een paar jaar terug ook drie agenda’s, omdat ze er met eentje nooit toekwam. Heb nooit begrepen hoe ze daar overzicht in hield, maar ze is dus blijkbaar toch niet de enige 🙂

  3. Ik gebruik altijd briefjes. De laatste agenda die ik had dateert uit de lagere schooltijd. Vond het wel wat hebben, net zoals die pennen en potlodenetui uit die tijd..

  5. Zelden bestel ik iets online.
    Toch heb ik goede ervaringen met bezorgingsdiensten.

    Ach, het kan verkeren …

    Meelevende groet,

  6. Hahaha: “De lazy bones.”
    Sjonge, ik ben onder de indruk van jouw geduld! Ik ben ook van de agenda’s waar ik netjes alle afspraken in noteer maar er daarna niet meer in kijk. Zou dat de leeftijd zijn?
    Weer genoten van je schrijfstijl!

  11. Whaha mooi verhaal maar wat moet je met zoveel agenda´s. Ga je die allemaal lezen die dag om te kijken of er ergens iets in staat of zijn het meer `opschrijfboekjes` voor je

  13. I say again, my thoughts and prayers are with Grom a mighty warrior of the customer service wars. We are (perhaps misguided) brothers in arms. cheers

  20. Belevend gelezen! Ik ben dus nog normaal, zelfs met die kalender tegen de muur waar ik alles opschrijf (in het kort), stel dat ik mijn boekje kwijtraak of mijn google agenda in de ‘wolken’ verlies 😉

  22. Mooi beschreven die eeuwige dadendrang des Mannes! Met bewondering voor het plezierige geduld van de ontvangster.

Reacties zijn gesloten.