“Dat het allemaal wel zal loslopen“, denk je dan vol vertrouwen en niet meer zo jeugdige overmoed, als je inpakt voor een leven in Griekenland en een ervaren inwoner je verwittigt to expect the unexpected.

Geheel onverwacht was het dan ook, dat wij zouden terechtkomen in een straat, die zelfs hoogbejaarde Heraklioten en doorgewinterde taxichauffeurs niet eens weten te vinden. De enige zekerheid, die het vervallen huis bood, was het huisnummer. En dat was het nummer 6. Dachten wij.

Het huis rechts had geen nummer en de mediocre kunstenaar, die er toen resideerde, beweerde – geheel ten onrechte en bij hoog en bij laag –  dat zijn huis het nummer 6 had. Een misverstand dat slechts na een paar jaren werd opgehelderd, toen een nieuwe bewoner er zijn kantoor vestigde en wij hem ervan konden overtuigen dat hij op nummer 4 woonde.

Erger was het gesteld met het huis links, dat in een erbarmelijke staat was en onbewoond sinds de studentinnen, die er een onderkomen hadden gevonden, spoorslags verdwenen waren met achterlating van een ton vuilnis en onbetaalde rekeningen. Niks aan de hand, denk je dan. Behalve dat dit huis – officieel – eveneens het nummer 6 heeft. Je voelt de nattigheid al aankomen. In welke brievenbus blijven de rekeningen toestromen, denk je? In welke woning wordt verkeerdelijk de watertoevoer en de elektriciteit afgesloten, denk je?

Tot overmaat van ramp, nam ene Maria er vrij spoedig haar intrek. Een uiterst  beklagenswaardig armoedig vrouwtje, met als enig gezelschap een doodzieke, lelijke kat en diverse “heer”schappen die haar in de late uurtjes wat euro toestopten voor bewezen diensten. Helaas niet genoeg om haar huishuur en rekeningen te betalen, het duurde een eeuwigheid vooraleer de eigenaar haar en haar povere spulletjes eruit kon zetten. Het duurde minder lang om ook haar rekeningen in onze brievenbus aan te treffen. En alweer spoedig zonder water of stroom te zitten, want je woont toch op huisnummer 6?

De bureaucratische, afmattende calvarietocht langs de verschillende diensten wens je je ergste vijand niet toe. De droplullen zetten het zowaar op een lopen als wij nog maar in de deuropening verschijnen; het onnozele feit dat er twee huizen zijn met hetzelfde huisnummer bereikt hun voorstellingsvermogen niet eens.

Er kwamen nieuwe huurders in huis links. Ditmaal met een luizig hondje en grootse plannen. De eigenaar verzekerde ons, dat zij heel solvabel waren. Waarop vrij spoedig onze opluchting een flinke duik nam, toen wij ook hun facturen in onze bus vonden, die netjes bij hen op de stoep legden en ze in opengescheurde omslag in hun voortuintje terugvonden. Het dient gezegd, de “diensten” reageerden nu vrij snel op deze nieuwe  betalingsweerzin, jammer genoeg gingen de kranen weer dicht en de lichten weer uit in het verkeerde huis.

Toen wij er vorige week arriveerden, viel het ons meteen op. Onze kredietwaardige buren hebben de benen genomen. Het doemhuis staat te huur. Wij houden nog maar eens ons hart vast.