Met de uitdaging #16 (Cijfer) zijn wij met z’n allen zonder kleerscheuren over de helft geraakt.
Cijfers zijn belangrijk. Is het niet merkwaardig, dat wij reeds met cijfers om de oren geslagen worden nog voor onze navelstreng is doorgeknipt? Dag, uur, gewicht en lengte worden al wereldkundig gemaakt nog voor je eerste pamper om je frêle lendenen is geslagen.
Wie het betwistbaar genoegen heeft een (gezins!)woning te delen met een verzamelaar, zal begrijpen dat zijn in steeds hogere cijfers uitgestalde prullaria zijn zevende hemel uitmaken.
Te elfder ure, als je zelf al niet meer tot tien kan tellen, sleurt zo’n mens je dan zonder medelijden The Conran Shop in. Er kan altijd eentje bij, toch?
Ik had het al snel door. Als ik hier in mijn virusvrije kamertje eens vluchtig rond zou neuzen, zou ik van deze challenge #15 “Symmetrie” niet veel terecht brengen.
Even door de back up wandelen zou dus soelaas moeten brengen. De Yerebatan Cisterne in Istanbul bijvoorbeeld.
Of, dichter bij huis, Paleochora, een lieflijk, idyllisch stadje in Zuid-West Kreta.
Als thema #14 in deze uitdaging, valt het “licht” ons in de schoot.
Hoewel, het dient gezegd, mijn “licht” flikkerde reeds hevig, toen ik al de mooie bijdragen van de deelnemers de revue zag passeren. Waar zou ik begot nog iets aanvaardbaars vinden?
Ik trok de nacht in en vond deze lichtbakens.
Kleur is de verwondering van het licht (Hersonissos)
Waar veel licht is valt ook diepe schaduw (Heraklion)
Anne is terug van weggeweest en heeft ons onmiddellijk aan het werk gezet met haar uitdaging #13 : een silhouet.
Een kolfje naar mijn hand, want één: een gemakkelijk thema en twee: een dagelijkse aanvoer van zonsondergangen en toeristen die er niet genoeg van krijgen.
Voel je het ook kriebelen om hier het beste van je beste te tonen? Lees hieronder hoe het in elkaar zit:
Met het thema voor week 11 “BRIEVENBUS”, heeft Anne voor mij de hoofdvogel afgeschoten. Op mijn jarenlange perikelen met de Griekse (non)postbedeling heb ik namelijk al een paar tanden stukgebeten.
Wie het bescheiden geluk heeft zich in een verpieterd bergdorp te nestelen, moet er de ongemakken bijnemen. Met een beetje bof krijg je een postcode toegewezen, maar het is vergeefs zoeken naar je straatnaam of huisnummer. En in de meeste gevallen, ook naar de postbode.
In mijn, minder archaïsch, dorp-zonder-straatnamen staat een postkast met genummerde vakjes, waarin de postbode-van-dienst jouw briefwisseling achterlaat. Voor het gemak, ook die van andere bewoners, wiens naam hij niet kan ontcijferen.
Maar hij kent Engels. Je mag dus hopen, dat jouw kastnummertje op je brieven en documenten vermeld staat, of je kan er naar fluiten.
De challenge van Satur9 is aan de 10de week toe. Met een thema als “OUD” stemt dit tot enig nadenken.
Mensen met vele jaartjes meer zetten het niet meer op een lopen, noch duiken zij spontaan weg als er een lens op hen gericht wordt. Hun spiegel en hun lichaam spreken immers duidelijke taal: dit is je laatste levensfase, love it or hate it.
Mijn fotomodellen hebben alvast hun keuze gemaakt, zij voelen zich zo jong als hun schoenmaat.
Voor week 8 zocht Satur9 een thema uit, dat niemand onberoerd kan laten. Ook u niet, er staat u vast een beeld bij van wat het begrip “LIEFDE” voor u betekent. Deel het met ons in deze fotochallenge!
Liefde, het enige woord waarbij ieders leven staat… of valt.
Liefde als straatje zonder einde.
Liefde is op weg zijn naar jezelf te vinden in elkaar (Toon Hermans)
Voor week 7 stelde Satur9 de regel van derden voor.
Als je zo iemand bent van “klik-en-weg“, klinkt dit niet bekend in de oren. Ik besloot dus even te wachten op de deelnemers, die iets vroeger dan ik uit de veren kruipen.
Zoiets dan? Wellicht helemaal niet derden, vierden of vijfden, maar dan toch de zevende hemel.
Voor week 6 bedacht Anne van Satur9’s World een makkelijke opdracht, Huisdier of Knuffelbeest.
Hoewel, niet zo makkelijk als je zelf geen huisdier hebt. Dan maar op zoek naar inspiratie in het dorp. Zwerfkatten genoeg, in groepjes van tien luierend in de zon en elkaar beloerend. Zij konden mij niet bekoren.
Maar wacht, hoor ik daar zowaar gemekker om de hoek?
Wolken en streepjes. Dat zijn Anne’s challenges voor week 4 en 5.
Eigenlijk zit dat nogal mee, ik loop wel vaker met mijn hoofd in de wolken. En Anne heeft mij over de streep getrokken voor deze uitdaging. Wat ik heel bijzonder vind, want ik krijg van haar en haar volgelingen de allermooiste foto’s onder ogen.
Ik geef het grif en graag toe, ik ben een beroerd fotograaf. Mijn reputatie is al jarenlang gevestigd, niemand in zijn right mind zal me ooit nog spontaan een fototoestel in de handen duwen.
Maar wie beter dan de onvolprezen Anne van Satur9’sWorld kan zelfs een niet-gemotiveerd mens warm maken voor een van haar challenges?
Dus, ik ga het nog 1 keer proberen. En drie thema’s nog wel voor hetzelfde geld.
Hier is het wekelijks themarooster:
Het is altijd fijn een inkijkje te nemen in iemands leefwereld, doe dus vooral mee!
Your oldest friends are not necessarily your best friends. They just happen to be there first.
2010-2018 Herinnering aan een stukgelopen vriendschap.
Op de terugweg van de luchthaven, waar ik haar in een rolstoel heb neergeploft, niet omdat zij dat zo wil, maar omdat zij dan een voorrangsbehandeling krijgt tijdens haar vlucht naar Nederland, overloop ik in gedachten alle redenen waarom ik zo hoog oploop met, en zo dol ben op, mijn Grollandse vriendin.
Enkele jaren geleden zag ik haar voor het eerst, tijdens de Griekse les, waar wij beiden meteen doorhadden dat de vrijwillige leraar er niets van bakte en wij nog minder. Zij had als rolstoelpatiënte en in haar uppie zowat half Europa afgereisd in een brommobiel, aangepast aan haar handicap, en landde uiteindelijk op Kreta, waar zij hoopte de progressie van haar ziekte te vertragen. Wat haar uiteindelijk ook lukte, met grenzeloze bewondering heb ik haar zien evolueren tot een vrolijk fuivend sirtaki-dansend fenomeen.
Wij bleven onafscheidelijk, ook toen zij zo’n 20 kilometer verderop naar haar opgeknapte cottage-aan-zee verhuisde en wij wekelijks halverwege voor een bakje koffie afspraken en de volgende dag ei zo na als vermist werden opgegeven. Nergens zal je op dit eiland nog zo’n stel veel te blonde, inordinately chaoticold bags aantreffen, beweert Grom, die onze uitgelaten attitude met lede ogen aanzag.
Waar wij echter compleet extatisch van werden, was het spreken en horen van onze eigen taal. Niks is bevrijdender dan je in je eigen taal eens goed los te laten, je eigen klanken te proeven, je enige ware stem te horen in een omgeving waar je je dagdagelijks met het Engels of het Grieks moet behelpen. Kolossaal grandioos.
De volgende week was zij er weer, bijgevuld met oerhollandse verhalen en hongerig naar haar stekje aan het strand. “Espresso met bougatsa, gekkerd?”
Tijd slaat wonden, een lelijke val, hospitalisatie en langdurige revalidatie eveneens. Goede vrienden waren er voor haar, maakten het haar naar de zin, zorgden ervoor dat het haar aan niets ontbrak. Haar verwachtingen waren echter zo stringent en hooggespannen, dat het zaad van teleurstelling begon te kiemen.
Het geluk was niet meer welkom.
Noch al haar vrienden. Een akelig kil en kort sms-bericht maakte het voor elk van ons pijnlijk duidelijk dat zij “ons” verhaal vergeten wou.
In tijden waarin je een virus en mensen van je weg moet zien te houden, wordt plots je wereld heel wat kleiner.
Satur9’s World vond er echter wat op. Als de wereld voorlopig niet tot jou komt, dan breng je toch gewoon jouw wereld – jouw woonplaats – onder de aandacht. Zij zette de deur wijdopen voor haar blogburen, die een beeld wilden ophangen van hun honk.
En met succes! Gastbloggers kwamen uit hun isolerende schelp gekropen en gaven een stukje van de grond onder hun voeten bloot.
Ook ik gunde hen een blik in de warme glans van een verdoken, maar schitterend kleinood in de Kretenzische bergen.
Darling Doormat 