Walking Disaster

De kans dat ik iets in mijn handen heb, en dat het stukgaat, is 98 procent. Niet voor niets dus dat Grom mij het walking disaster noemt. Het is niet, dat ik vernielzuchtig zou zijn, integendeel, ik ben gewoon chronisch vernielgevoelig.

Toen ik vorige week (wat al te) fluks de versnellingspook in achteruit wou gooien, had ik plots de knop in mijn handen. Die vijs ik er gewoon weer op, dacht ik, nadat ik van de eerste schrik bekomen was en het kleinood nauwkeurig had onderzocht. Bij een eerste poging vloog niet enkel de knop rakelings langs mijn hoofd de achterbank op, ik had bovendien een veer op overschot.

Mijn garagist Dimitri heeft met mij al een heel brokkenparcours achter de rug. Hij keek niet eens op als ik, met veel aarzeling, zijn werkplaats kwam binnengereden.

Of hij zo’n pook mét knop toevallig nog op zijn schappen had liggen? Neen. Maar hij zou mij wel voorlopig uit de brand kunnen helpen, zei hij. Dimitri houdt wel van een uitdaging. En laat mij nu de enige zijn, die hem dergelijke verhoogde kansen kan aanbieden.

Een flinke dosis epoxylijm en de knop zat erop. Een beetje scheef, weliswaar, en het schakelen moest ook enigszins anders, maar ik zou het hele eind naar huis niet hoeven te lopen.

Wat wel bleef lopen, was de lijm. De volgende ochtend zat dan ook de hele schakelpook zo goed als muurvast. Op zo’n pookloze momenten dank je de hemel dat je in de heuvels woont.

Een dag (en 6 koele pinten) later kon ik mijn karretje volledig hersteld weer buitenrijden. Ik blijf het herhalen, ben je zoiets als een brokkentoerist, zoek een goede garagist.

13 reacties

  1. Voor jou maak ik een buiging: ik heb mijn meerdere ontmoet (-: Ik ben een brokkenpiloot maar niet zo’n walking disaster * proest * als jij. Een hoera! voor Dimitri.

  2. Hahaha. Zo leuk.!!! De tekst hé. In t echt minder leuk als je dat tegenkomt

  3. Het schakelhandvat op mijn fiets werkt niet meer.
    Met jouw verhaal in gedachte plan ik nu een fietstocht naar jouw garagist.

    Zonnige groet,

Reacties zijn gesloten.