door Darling Doormat

De Oppas

In haar eigen bed slaapt Ivona nooit. Want dat heeft zij niet.
Zij bezit enkel een nieuwe mountainbike, wat eenvoudige kledingsstukken en een lijvig Pools-Engels woordenboek.
En een meer dan behoorlijke portie lef.
Dat moet je haar nageven.

Je ontmoet haar dagelijks, al fietsend, haar bezittingen netjes in een rugzakje.
Niemand weet wanneer en hoe zij op mijn stukje eiland strandde.
Zij vertelt het ook niet zo gauw, haar vertrouwen is al even zoek als haar kennis van het Engels.

Ivona is een puur natuur Poolse midvijftiger, delicaatblonde haren, viooltjesogen.
Einzelgänger. Slank en taai. Onafhankelijk en vastberaden.

Zij is housesitter.
Telkens iemand van onze inwijkelingenkolonie voor een al dan niet langere poos naar zijn geboorteland trekt voor familiebezoek of een andere ingreep, wordt Ivona ingehuurd om tijdelijk in te wonen en het huis met de eventueel aanwezige katten, honden of tuin te onderhouden.


En dus hoeft zij geen eigen stekje, zij verhuist fietsend haar pezige lijf en schamele spulletjes van de ene woning naar de andere.

Ik ontmoette Ivona in het piepkleine huisje van een Engelse dame-met-stamboomkat.
Het eenkamerhuisje onderhouden was niet zo meteen de opdracht, zo bleek.
Er was trouwens geen onderhouden meer aan.
Alles, maar dan ook alles, was langsheen de muren opgestapeld in een kamerbrede wolk van stof en pluis.
Zij moest er enkel zorg voor dragen dat het de dure kat aan niets ontbrak en dat de lady het mormel bij haar terugkeer goed doorvoed, met glanzende pels en uiteraard niet met rigor mortis aan zou treffen.

Ik zocht een babysit.
Meer bepaald een deeltijdse oppas annex gezelschapsdame voor een zieke vriend.
Een klokrond oog moest in het zeil worden gehouden nu hij uit het ziekenhuis was.
Eigenzinnig en onverwoestbaar, verkoos hij zijn zuurstofslurfje en medicatie al eens te “vergeten”, alsook het feit dat hij echt te zwak was om al op eigen benen te staan.

Maar boodschappen moeten wel eens tussendoor gehaald worden, een terrasje en een frisse neus gepikt ook, een haarsnit en nieuwe jurk al evenzeer, dus daar zou Ivona zolang voor mij kunnen invallen.


Wij werden het gauw eens over de agenda en de voorwaarden, vrouwen lullen doorgaans niet lang over zulke banale dingen.

Het werd een fijne tijd.
Tot mijn vriend in staat was zich met een looprekje te verplaatsen, schonk trouwe Ivona mij de unieke kans enkele uren te ontsnappen.
De warme zee in, de ruwe natuur in, de herstellende vergetelheid in.

Ik toeter mij suf en zwaai mijn armen lam telkens ik haar voor mij uit zie fietsen.
Mijn Poolse zwerfkat, mijn dakloze lefgozer, mijn reddende engel.
Een godvergeten onvergetelijke vrouw.

30 reacties

  3. Wat een stoer wijf! En wat heb je dit prachtig geschreven. In rake zinnen zie ik een heel decor voor me. Ik houd zo van je schrijfstijl.
    Lieve groet.

  7. Vrouwen lullen toch nooit lang over iets. Dat is een fabeltje.
    Wel bijzonder leventje heeft die. Niet evident. Ik denk dat je al veel geloof verloren moet zijn voor je die keuze maakt.

  10. Godvergeten onvergetelijk, er komt een tijd en een gelegenheid, dan ga ik die uitdrukking van je lenen voor een van mijn eigen verhalen! (Als dat mag, tenminste…)

  14. Ook zo kan je door het leven gaan. Avontuurlijk en zorgzaam, altijd afwisseling en spanning gegarandeerd. De sleur komt er nooit in.
    Een babbel met haar zou ik nooit afslaan! De vraag blijft in welke taal…

    1. Iedereen kent haar en maakt in nood wel een plaatsje vrij. Velen verblijven hier bovendien semi-permanent, dus in de winter heeft zij altijd een dak boven het hoofd.

  19. Wat een krachtige vrouw. Kiezen voor nul vastigheid en letterlijk en figuurlijk door het leven fietsen.

  22. Super dat er zo iemand in de buurt is. Ben nu nieuwsgierig naar die vriend van jou. Hoop dat het niet is wie ik denk dat het is . Anders heel veel beterschap xxx

  23. Wat kan ik van zulke mensen genieten. Het lijkt me een voorrecht zo iemand te kennen. Eiland nomade avant la lettre. Je laatste zin vertelt alles. Mooi.

Reacties zijn gesloten.